Bak dedi,
Baktým…
Gör dedi,
Gördüm.
Sordu..
Ne gördün? dedi,
Sustum,
Demedim,
Diyemedim.
Korktum,
Korktuðumu da söyleyemedim.
Anladý…
“Neden korktun” dedi
“DENÝZ “ gördüm, dedim.
“Denizden mi korktun” dedi,
“Ben yüzme bilmem ki ” dedim.
Oysaki ben;
Ben denizi nasýlda severim.
“Ýyi ya korkma býrak kendini “
“Hatta nefes bile alma” YAÞA dedi,
Neyi dedim?
“Gördüðünü” dedi..
“Ýyide gördüðüm korku ama” dedim, sonunda.
“Hani denizi çok severdin?
Deniz; hem korku hem alabildiðince mutluluktur”
“Görmen için yaþaman gerek” dedi.
Yaþadým-gördüm..
Yaþadým mý-/gördüm- mü/öldüm mü?
Bilemedim.
Gördüklerim bende,
Görmediklerim onda kaldý.
Yaþam zaten ölümün,
Deðiþen bir baþka adýydý…
Ferah Yýlmaz- Daðarcýk/Ýzmit - 09.06.2007 /13:10
Bu þiirin hikayesi:
Ýzmit - Ýstanbul hattý
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.