Rüzgarlar sert eserken, yeri yoktur öðüdün,
Kýrýldý kanatlarý, bu gece, iþte göðün.
Hiçbir yaným aðrýmaz, çarparken bir kayaya!
Bundan böyle bulutlar, ar etmez aðlamaya.
Körelmiþ duygularý, sanki metal yýðýný,
Çöller kusarken böyle olanca varlýðýný...
Erdem öyle bir þey ki, belli etmez erir de,
Ayýbýndan utanmaz, zaman diþ gösterir de.
Ýçime dökülürken, kimse olmasýn duyan ;
Ben de bir yara var ki, hiç durmadan kanayan...
Ýstekle büyüyorum, korlanmýþ yangýnlara;
Ben artýk tövbeliyim, dönüp bakmam sulara.
Kimseye çektirmem ben, daðdan aðýr yükümü,
Patlarken görecekler, bir gün þafak sökümü!...
Kalmasýn istiyorum, hiçbir yakada elim,
Tuttuðu yerde kalýr, aðýr olur bedelim !
Çaðla çaðýmda benim, emelim gül dikmekti,
Bir kez günah iþleyip, bin kez tövbe etmekti.
Saklarken gözlerinden, hep aðrýyan yanýmý,
Bilmeden uyandýrdým, galiba þeytanýmý...
Söz verdim ben kendime, girmem artýk günaha;
Bakmayasýn göklere, bundan böyle sakýn ha !
Ne güneþ, ne yýldýzlar, deðil eski yerinde,
Arama baþka yerde, kýyamet gözlerimde...
Eksenim kuþatýlý, ben artýk kopuyorum !
Ne kadar acý varsa, alnýndan öpüyorum...
Öpmeye geldim güya, goncayý yanaðýndan,
Çatlarken dudaklarým, senin yanardaðýndan...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.