Sen benim her þeyimdin yâr
Uzaklaþtýn…
Dokunamadýðým, göremediðim,
Duyamadýðým oldun birden.
Oysa bitmeyen sevgimsin.
Sen ilk kalp atýþým, ilk heyecaným,
Ýçimde yanan ateþim,
Küllenmeyen sevdamsýn.
Þimdi sen benden vazgeçtin.
Üzüntüm oldun,
Kýrgýnlýðým oldun,
Yine de senden geçemiyorum yâr.
Akýyor bak gözyaþlarým.
Seni göremeyiþim, dokunamayýþým,
Nasýl olduðunu bile soramayýþým
Ýçimde dert oldu yâr.
Bir sevgide, bir özlem ki eriyorum yâr
Çýkmýyor sancýsý,
Caným yanýyor, dayanamýyorum yâr.
Seni öyle özledim ki…
El oldun ya.
Çaresizliðime kýzdým, talihsizliðime kýzdým.
Onca aný yaþamýþken,
O kadar yakýnken,
O kadar severken,
Araya bunca mesafe koymak ne kadar adil ki?
Artýk dayanamýyorum yâr.
Birden ýþýk hýzýyla uzaklaþmak ne kadar adil ki?
O tanýdýðýn neþe dolu ben,
Buz gibi sözlerinle öyle üþüdüm ki.
Bilemezsin yâr.
Sevmiyordun niçin kandýrdýn beni?
Ben sana hiçbir kötülüðü konduramazken
Ayrý düþtük.
El oldun, el olma yâr.
Bir baþýma yalnýz býrakma beni!
Artýk tek düþünebildiðim beni istemediðin.
Öyleyse “sevmiyorum” de bitsin bu iþkence.
Yemek içmek haram olsa da
Çekilirim yapayalnýz dünyama
Bu acýyla giderim sonsuzluðumun koynuna
Yeter ki sen ölme yaþa yâr,
Bu ayrýlýk türküsünde ben ölüyorum nasýl olsa…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.