Hicran Vakti...

Bin bir özlem içinden geçti bir bir seneler,
Ayrýlýk vakti geldi çattý artýk neyleyim...
Ben bu aþka düþerken neler ummuþtum neler,
Ümitlerim gün gibi battý artýk neyleyim...

Yazýlmamýþ alnýma aþktan bilen anlayan,
Durur acý hakikât karþýmda ayan beyan.
Ne hâlimi gören var ne de sesimi duyan,
Kapsam dýþý o yârin hattý artýk neyleyim...

Doluya koydum taþtý boþa koydum dolmadý,
Yâri Mecnunca sevdim, umurunda olmadý.
Yeni sayfa açmaya kâfi zaman kalmadý,
Yaptýðým tüm hesaplar yattý artýk neyleyim...

Elendi tüm ümitler zaman denen elekten,
Elem kaldý geriye tuttuðum her dilekten.
Bir merhamet görmedim ömür boyu felekten,
Aþkýmý masallara kattý artýk neyleyim...

Mahzun gönlüm biçâre yaralý bir kuþ gibi,
Þu zamanýn iniþi ruhuma yokuþ gibi.
Can adadýðým vuslat kabus olan düþ gibi,
Gönül firkat zehrini tattý artýk neyleyim...

Takvimler güze erdi soldu bütün çiçekler,
Þimdi her doðan güneþ hüznüme hüzün ekler.
Ben de bilmem göz yolda gönül hâlâ ne bekler,
Bahtým beni hicrâna attý artýk neyleyim...

Veli BOSTANCI

Sosyal Medyada Paylaşın: