Milat
Bin dokuz yüz doksan beþ, mart ayý olmalýydý
Aþk nefretin saçýný, baþýný yolmalýydý
Adam o an görünce, ömrünün miladýný
Ömrü hazan yapraðý, o anda solmalýydý
Ýlk görüþte aþk mýydý? Böyle þeyler var mýydý?
Yoksa bu hüsnü nisa, düþündeki yâr mýydý?
Üþüyor ve titriyor, üstelik korkuyordu
Günlündeki fýrtýna, boran mýydý kar mýydý?
Güzel gözler kesiþti, ne gam kaldý ne keder
Dünya dönsün dönmesin, onlara ne fark eder?
Nasýl bir âlemdeler, yaþanmaz ve bilinmez
Ýnsan böyle aþk için, ruhunu da terk eder
Ýþte böyle baþladý, bir büyük aþký mecaz
Kýyam etti bu aþka, tambur ile keman saz
Aþksýz kalpler yaþarken, dört mevsim kýþ hazaný
Âþýklar için oldu, tüm günleri bahar yaz
Derken bir gün dokundu, parmaðýn sýrçasýna
Kondu yârin gönlünün, köþkünün sýrçasýna
Tarih adý verilen, ressam aþk tuvalinde
O eþsiz tablo için, dokundu fýrçasýna
Artýk onlar kayboldu, olmuþlardý tek vücut
Baþ edemezdi artýk, ne firavun ne nemrut
Sevdanýn karþýsýnda, yapýlacak ne vardý
Anladýlar sonunda, tek yol var dile sükût
Mükemmel gidemezdi, dünya idi burasý
Elbet yakar adamý, ilk sevdanýn yarasý
Aþkýn kanunu böyle, üzülür hep sevenler
Hep böyle mi bitecek, sevdalarýn karasý
Onlarýnki baþkaydý, mesafe önemsizdi
Sevdalarý olmadan, hayat hep neþesizdi
Bir gün kapýyý çalýnca, ayrýlýk denen illet
Sandýlar yâr olmadan, yaþamak deðersizdi
Doðru söner ýþýðý, ömrünün gidince yâr
Yüreði bomboþ kalýr, hep firar edince yâr
Sözüm yalnýz gidene, bir þey var bilmediðin
O kalp sonsuza kadar, sensiz de sevecek yâr
Ýyi dinle ey gönül, diyeceðim sanadýr
Vefasýzlarý boþ ver, tek yar Gül’i Ranadýr
Seven sonunda ölüm, olsa da gitmez yardan
Giden zaten en baþtan, ayrýlýktan yanadýr
Osman Özata
26.01.2010 / Samsun
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.