Yolculardan biriyim Ankara ekspresinin vagonlarýnda; Gözlerinin yaþýný, titrek elleriyle silmeye çalýþan; Ve de istemeye istemeye, ayrýlýða el vermiþ olan. Anadolu’nun uzayýp giden bozkýrlarýný seyre dalmýþým trenin penceresinden; Sýra sýra köyler, kasabalar, þehirler geçmekte tren. Uzakta daðlar bir kale heybetiyle yükselmekte yalçýn kayalýklarýyla; Saatler birbirini kovalarken, akýp giderken zaman. Sessiz bir karanlýk çöküvermiþ bozkýrlarýn üstüne; Yýldýzlar kaybolup gitmiþ. Karanlýkta yankýlaþan acý bir düdük sesi; Ve de raylarýn üzerinde hareket etmekte olan Ankara ekspresi…
Baþým iki ellerimin arasýnda, gözlerim yaþlý; Sigaram dudaklarýmýn arasýnda sönmüþ. Þimendiferin bacasýndan çýkan duman; Vagonun penceresinden içeri doðru süzülüyor; Týpký sýlada býraktýðým sevdiðimin saçlarý gibi, kývrým kývrým. Bir tünelden geçmekteyiz þu an. Trenimiz sanki varmak istercesine menzile bir an evvelinden; Ayrý koymak için besbelli sevenleri birbirinden…
Gece, alabildiðine karanlýk oldu; Buram buram, gözlerimde tütmek de sýlam. Aþtýkça tren sýlayla arayý; Geçtikçe acýmasýz zaman; Yüreðimde buruk bir acý, ayrýlýk koymakta yaman…
Ankara garýna giriyor tren yavaþ yavaþ. Ýki gözümden boþandý ýlýk birkaç damla yaþ… Ýstemeye istemeye ellerim açarken vagonun kapýsýný; Titreyerek bacaklarým uzandý yere. Ýçimden bir þey koparcasýna; Son defa baktým, beni sýladan ayýran trene.
Þimdi, Ankara garý; Gurbette ilk duraðým. Senin peronlarýnda gözyaþlarýmýn izleri vardýr; Bir de yitirdiðim benliðimin hayali… Benden sana kalacak hatýralardýr.
5.11.1976 Erman Ulusoy
(Askere giderken, Ankara Ekspresinde, yolculuk esnasýnda yazmýþ olduðum bir þiir) Sosyal Medyada Paylaşın:
Ermanulusoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.