Sen, kocaman beyaz gemilerden birine binip, Benden çok uzaklara gideceksin bir akþamüstü. Ayrýlýðýn verdiði hüzün ruhuma çöküverecek, Sisin, aðýr aðýr, yeryüzüne çöküþü gibi. Sonra Güneþ’te batacak, Ufukta alabildiðine kýzýllýk Deniz her zaman ki gibi hýrçýn, Martýlar yine çýðlýk çýðlýða, Deðiþen bir þey yok… Oysa benim kapýmý çalmakta olacak yalnýzlýk. Akýp gidecek zaman, Seneler geçecek birbirinin ardýnca. Hatýrýma düþtükçe aðlayacaðým gelecek. Yine rýhtýmda beyaz gemiler demir alýp, kol gezecek. Günün birinde, ak saçlý bir ihtiyar görecekler, Islak rýhtýmdan gemileri seyre dalmýþ. Dudaklarýnda hüzünlü bir þarký, Yýllarýn verdiði yorgunluk içinde, Rýhtýmýn banklarýna oturmuþ. Öylesine dalgýn, öylesine yalnýz… Sanki dönecek diye birisini bekliyor sanacaklar. Oysa o yýllar yýlý bekleyiþin matemi içinde, Kaderine küsmüþ, bir garip sevdalýdan baþkasý olmayacak. Zaten biliyordu, gidip de kim dönmüþtü ki Ama yine de sevgi ayrýlýktan üstün gelecekti, Söndüremeyecekti ayrýlýk gönlünde yanan sevda ateþini…
06.11.1981 Erman Ulusoy /Lüleburgaz Sosyal Medyada Paylaşın:
Ermanulusoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.