GERİDE KALAN...

Ne bir haber,
Ne bir kelâm,
Ne de geldi bir selâm...
Anladým ki artýk,
Koptuk birbirimizden vesselâm.
Ayný güneþ altýnda,
Ayný havayý solusak ta...
Belli ki hoyratça esti rüzgâr bu kez,
Mahkûm kýldý artýk bizi,
Yaþamaya birbirimizden uzakta.

Tek tesellim;
Bir gurup vakti,
Ufuk a doðru bakarken,
Maziyi anýmsamak,
Ya da demlenirken çilingir soframda,
Birer birer, anýlarý çaðrýþtýrmak olacak...
En azýndan þunu biliyorum ki,
Gurur ne kadar üstün gelse de aþktan,
Gözlerimize yine yaþlar dolacak...

Maziden hisse kapmak için,
Zaman kolladýðýmýz da,
Gerçekler dikilecek karþýmýza,
Yüzleþmek zor olsa da...
Hatanýn cevabýný veremeden,
Nehir hýzýyla geçip gidecek zaman,
Seneler bir birinin ardýnca...
Belki de bir daha karþýlaþma imkâný bile olmayacak,
Yargýsýzca infaz neticesinde,
Hüküm giymiþ olacak,
Yarým kalan bu aþk...

Nasýl?
Neden?
Niçin?
Sorularý cevapsýz.
Tek bildiðim ve görebildiðim þey,
O büyük sandýðýmýz aþktan,
Birkaç resim,
Birkaç mektup,
Birkaç tatlý sözcük,
Geride kalan...
Ve bir de, asla ayrýlmayacaðýz diye,
Söylenilen koskoca bir yalan...

20.11.2011
Erman Ulusoy
Kýrklareli
Sosyal Medyada Paylaşın: