Kendime benziyorum,
Ayrýþtýkça gölgenizden
Sürgün günlerim geliyor aklýma,
Kuþlar bu kadar yönsüz kalmýþken…
Alýp götürün bedenimi,
Yaban kuyularýnýza atýn gözlerimi
Duvarlarým körkütük,
Mülteci geldim topraklarýnýza
Yakýn sýnýr ýþýklarýnýzý,
Sökün týrnaklarýmý…
Uzandýkça kentin karanlýðýna,
Anavataným þiire düþüyorum
Misafirliðim roman…
Öyküler artýk dertleþmiyor kederimle,
Kýrýn þimdi hücremin üç beþ demirini
Geniþ sofranýzdan kaldýrýn ellerimi!
Kendime büyüyorum,
Tozu dumana katmýþ arþivinizde
Küçük telaþlarým korkuyor hasretimden,
Deniz bu kadar diz çökmüþken…
Yol verin ezgilerime,
Sýkýþmýþ benliðinizden soyun yaralarýmý
Uykularým körebe,
Ýþgalciyim alýn çizgilerinizde
Kesin þimdi yeþil dallarýnýzý,
Kanatýn dudaklarýmý…
“Ordu’nun dereleri kara yosun baðlýyor
Kalk gidelim sevdiðim, annem evde aðlýyor…”
Oyy! Elleri buz kesmiþ Asya’m
Göm, öfke iblisini
Edusa’ya gülümse…
Türkülerimiz bu kadar çýplak
Ve bu kadar ölüme yazýlmýþken,
Hangi kelepçe vurulurmuþ esaretine?