Siz bakmayýn daðlarýn dumanlý olduðuna aþkýn sevincini koklar uzaklardan ve uçuk bir maviden süzülür yýldýzlara bilmezlere açýlan bir pencere, özgürlüðünü ölümsüzlüðünü çiziyor gökyüzüne.
Seni andým, sen yokken, önce saçlarýný okþadým gözlerini maviye boyadým, denizler kýskansýn diye sonra seni gizledim yalnýzlýðýma dalýndan yeni açmýþ iki gül dikenler arasýnda her doðan günle aþký iþler yapraklarýna.
Hadi gel, ay doðmuþ bulutuna, bir de seni ekledim martý kanatlarýna, aþklarýn bölündüðü yerde yýldýzlar küser, hangi kapýya varsan kilitlenir üstüne biz deðil miydik, ayný yastýðý paylaþan, þimdi, ne sen, ne de ben, yokuz artýk bu þehirde.
Nuri Daðdelen Özdere/Ýzmir 2/9/2003
Sosyal Medyada Paylaşın:
D_A_Ğ_D_E_L_E_N Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.