Evimde beslediðim bir kaplaným var idi;
Kanaat sahibiydi, ne bulursa yer idi.
Heybetlice beklerdi önünde kapýmýzýn,
Geçmesi imkânsýzdý, haþeratýn, hýrsýzýn.
Çevik ve cevval idi, adýný koyduk Mansýz,
Yýlanlar hapse girdi, kertenkeleler cansýz…
Boyunun iki katý hayvanlarý yenerdi,
Fare yakaladý mý, býyýklarý gülerdi!
Fark etmez onun için, yazdýr, bahardýr, kýþtýr;
Haydi, durma aslaným, üç beþ fare atýþtýr!
Fino köpeklerinin, korkulu rüyasýydý;
Yýlana ilmek atmak, en büyük sevdasýydý…
Öyle zarif, öyle hoþ, güzel patileri var;
Mazluma pamuk gibi, zalime gürz-ü kahhâr!
Mansýz’ýn vazgeçilmez damak tadý kuþlardý:
Daha güneþ doðmadan, icraata baþlardý!
Sadakat mevzuunda; azami heyecanlý;
Evimin çevresinde, koymazdý baþka canlý!
Tüyleri siyah-beyaz; ne ufak, ne iriydi;
Bizim için özeldi, aileden biriydi!
Hanemin yakýnýnda bir karaltý görmüþtüm;
Elime kürek alýp, hemen peþine düþtüm!
Gördüðüm mahlûk meðer, bir laðým faresiymiþ;
Adeta aslan kadar, kanguru postu giymiþ!
Canavar Fare derler, Jordan’ýn künyesine;
Mansýz’ý yakalamýþ, almýþtý pençesine!
Artýk olmayacaktý, bekçisi yuvamýzýn;
Aðlattý hepimizi âkibeti Mansýz’ýn!