KADER İŞTE..

belki vardým belki yoktum..annem giderken
ben ardýndan ses edemedim.
yürü yürü bu bitmedi bir türlü..
ardýný aradýðým bir son yeni yeni aralýyordu perdeyi..
02.03.2004..az kalmýþtý hayata uðurlanmama.
doðduðum gün aslýnda ölüm yýl dönümüm olmuþtu ki
bu kadar eziyeti þimdiden çekeceðimi haber aldým...
benimde iki gözüm,iki kulaðým,bir kalbim vardý.
bende insandým herkes gibi
madem bu kadar elem,çile çektim
peki ya neden daha fazla görmedim ve duymadým ki
bilmek zoruma gidiyordu iþte.
avuçlarýma bir kuru rüzgar,aklýma ise ben getirmiþtim onu..
zordu ama soysuzluðumuda peþine takýp gelmesi,
yaþanmasý imkansýz kýlmýþtý onu...
elimde deðildi yaþamak zorundaydým..
karanlýk sokaklar ya da sýmsýcak bir çatý artýk fark etmiyordu nedense
bilmek zoruma gitse bile...
öðrenmemek dahada zorlardý belkide.
etrafýmda koþuþan çocuklarýn,anne babalarýn hasretiydim
benim elimden tutup ta gezdiren yoktu ben onu bilirim.
daha dün gibi hatýrlarým her anýmý,bilen biliyor, bilmeyende öðrensin bari
Ben hiçbir zaman çocuk olamamýþtým..
doðar doðmaz yaþlandýðýmý farkettim.saçlarýmda aklar..
yüzümde yýllarýn yorgunluðuyla belirmiþti kirli sakallarým
herkes benden bi parça alýp götürmüþtü,aslýnda kaderim,
on beþ’in de vurmuþtu beni
sanýrdým yaþýyorum,ama ne hacet, derinlerdeymiþ tek derdim.
on beþ’inde tanýmýþtým kader’imi...
ama o yirmi beþti gerçekte.
hatýrlamýyorum nerdeyse artýk,çocukluðumun sesini
kimi zaman bir sokak serserisi..
kimi zaman da kimsesizliði doladým bedenime isteksizce
yaþadým.Baðlamýyordu beni gerisi.
ne rüzgarlarlý havalar esti üzerime,üþüdüysemde diyemedim kimseye,
kimsem yoktu zaten ne diyeyim kader iþte.
kaderime yenilmiþtim bi kere,ne kadar büyüsemde
hep þen þakrak bir çocuk kalbi vardý bedenimin içinde.
elimden tutupta beni gezdiren günahlarým vardý,irili ufaklý...
ne vakit iþlediðimi bilmiyordum onlarý.
ya bir yaz günü,ya da geçmek bilmeyen bi sonbahardý.
beni hayattan bezdiren yetim bir kaderim vardý.
soyulmuþtum bikaç kere,ölüme düðün tuttuðum her seferinde
içimdeki sevinç çýðlýklarý buz keserdi susardým öyle mecburiyetim vardý.

bazen soran olurdu,neden niçin diye,
her seferinde binevi korkardým söylemeye.
boðazýma dizilirdi kelimeler,o vakit düþerdim yerlere.
ama elimden tutan olmazdý...ne diyeyim kader iþte.
ben on beþ diyorum ama,
o aslýnda yirmi beþti hayat penceremde.
þimdi ardýma bakýp bakýp iç geçiririm..
beynimi týrmalar o günler..
ama ne biçare,hiç bir þey bilmesemde,
bildiðim tek þey vardý ki.
o da yaþarken bile ölmem di.
Sosyal Medyada Paylaşın: