İçim yandı.

Ormanda aðaçlar,
Üstünde, renk cümbüþünde dallar,
Tek, tek düþmektedir,
Dallardaki sararýp solan yapraklar,
Hazan yine, kýþa döndürdü,
Çirkin ve de katil yüzünü,
Kim bilir kaç can gitti yine, þu sonbahar yüzünden,
Kim bilir, kaç kiþiyi teslim etti kara toprakta
Yaradan’a,
Kimi acý çekerken, kimi daha hayatýnýn baharýndayken,
Kimi daha ceninken.

Sabah haberlerinde verdi,
Bu gün,
Flaþ haber olarak televizyonlar,
Lodos çýkmýþ gece,
Bursa Ýstanbul, daha bilmem nerede,
Bilmem kaç kiþi zehirlenmiþ soba zehirlemesinden,
Hepsi de fakir, hepsi de varoþlarýn halký,
Duydum ki, onlar.
Sabi bi -çare.

Buna fakirin, kaderi diyorlar bir de,
Kimi de onlara bilinçsiz ve cahil diyorlar,
Sanki onlar kaloriferli ev, nedir doðal gaz, nedir,
Bilmiyorlar.
Haydi diyelim öyle, ya þu mecburen yaktýklarý,
Henüz olgunlaþmamýþ ham haldeki,
Kazanç hýrsý ile çýkarýlmýþ olan
Ya þu kalitesiz kömürler neden çýkýyor topraktaki yerlerinden,
Onlara ne, diyeceksiniz,
Beyler.

Dün gördüm,
Bir yaþlý dede, sakallarý uzamýþ Pejmürde,
Sýrtýnda bir çuval gidiyordu: evine,
Dede dedim, bu kömürü bir araba tutup götürsene,
Yorgundu, ihtiyar ; Çuvalý yere koydu, ve bana dedi ki,
Sen orasýný burasýný boþ ver evlat,
Sen bana, varsa bir yorgunluk sigarasý versene,
Dedi: iç çekerek.

O öyle der demez yandý içim,
Burkuldu, yüreðim,
Kim bilir bu memlekette aç susuz daha, ne kadar, insan vardý, Onun gibi Gariban,
Kimi sokaklarda dilenen,
Kimi gururdan halini belli edemeyen,
Kimi sabahlara kadar titreyen,
Kimi yardým bekleyen ne kadar çok, ne kadar çok yardýma muhtaç,
Ýnsan vardý,
Kimi bir ekmeðe muhtaç, kimi iþsiz güçsüz dolaþan,
Dolaþan, olduðu kadar,
Bir de kazandýðý parasý çarþýya pazara ihtiyaçlarýna yetmeyen,
Ýnsanlar var da, bu memlekette,
Düþünen yok, iþsize iþ yok çare arayan yok laf kalabalýðý etmekten baþka,
Sadakayla avutulur sadece de,
Ýþ verilmez iþsize, iþ yeri yaratýlmaz iþ olanaðý saðlanmaz,
Nedense bilmem.

A.Yüksel Þanlý er
28 Ocak 2010-01-28
Antalya.












Sosyal Medyada Paylaşın: