ÇOCUK KADIN' ın ARDINDAN...
cigelem
ÇOCUK KADIN' ın ARDINDAN...
,,,,,,,,,,,
Bizi kim bir araya getirdi
Senin Tanrý’n mý yoksa benim inançsýzlýðým mý?
Hangisi daha güçlü bu evrende?
Hiç inancý olmayanýn Tanrý’ sý mý? Yoksa Ýnanan’ ýn isyankarlýðý mý?
Ya senin hüzne yakýþtýrýp kendini, boyun eðiþin,
Ya benim yazgýmýn üzerine bir çizik atmam,baþ kaldýrýþým
Sonuçta ikimizin de elleri havadaydý, ayrý sebeplerden, ayný anda..
An aynýydý..sebep ayrý..
Ve ikimizin de avuçlarýna gönderildik.
Kimden yana bir araya geldiysek ki ikimizde bilmeden
Kim olduðunu hiç öðrenmeyelim diye,
Bildiklerimizin hayrýný görmemiþ olmaktan,
Belki de bilmediklerimize duyduðumuz hayranlýktandý…
Kimden yana bir araya geldiysek ki ikimizde hiç bilmek istemedik.
………
(Geliþme bölümü olur muydu?
Giriþi bilinmeyen bir hikayenin…
Olmazdý…Ve olmadý)
Dizleri kanayan çok ‘çocuk kadýn’ tanýdým oyun bahçesinde.
Tüm istekleri birbirine ters orantýlý,
Paralel olup, hiç kesiþmeyen çizgilerdi
Hem çok iyi bildiðin, hem hiç anlatamadýðýn
Bir konunun anafikri gibi, özetlenemeyen.
Çok ‘çocuk kadýn’ tanýdým.
Tek benzerlikleri, gofret severlik
Ve her seviþme sonrasý,
sýrf kadýnlýkla çocukluk arasýnda bocalayan iç seslerini duyurmamak için ,
bir omuza sýðýnma isteði duyan…
..
Oysa ilkti…
Asiliðin rengi gözlerinde nehir yeþiliydi, ilk kez görmüþtüm.
Ve ilk sen dönüþtürdün demiþtin asinin mavisini göz rengime.
Çünkü asiydin…Haklý sebepler vardý sana göre,
Yada sebep ne olursa olsun, sana gelince hak olmuþ oluyordu
Uyumlu olmak, kendini aramamak demekti senin için.
Kendini hiç bulmamaksa ÝHANET’ ti yaþamýna..
Öyle usul, öyle sessiz harflerin vardý ki,
En güzel cümlelerde kullanýldýðýnda bile,
Menzili bana çevrilen ateþli silah oluyorlardý ayný anda.
Kimseler duymuyordu bizden baþka..
Özelsin diyordun, bundan ötürü özelsin.
Sen bütün uyumlarýný ve þefkatli yanlarýný, herkese sunarken,
Herkes deðilsin diyordun ve canýmý yaka yaka öcünü alýyordun herkesten tenimde.
Saadetli isyan halleri yaþýyordun ve iyice çekiyordun içine sadece beni.
Gülerken aðlayabilmen,
severken yüreðime geçiriþin týrnaklarýný,
Saadetli isyan hallerindendi.
Ve ben ne saadetine ne isyanýna bir anlam verememiþken
merkezine çekiyor , dünyadan koparýyordun benliðimi.
Merkezindeydi aþk, merkezindeydi inanmak…
Sen orada Tanrý oluyordun, bense sana tapýnýyordum,
Bildiklerimin hayrýný görememiþ olmaktan,
Ne varsa bildiðim unutmaya çalýþýyordum.
Susarak, sessizce, dilsizleþiyordu çýðlýklarýmýz.
Çýðlýk çýðlýða susuyorduk.
Konuþabileceðimiz hiçbir þey yokmuþ gibi,
Biliyorduk,
Giriþ kýsmý bilinmeyen bir hikayenin geliþme kýsmýnýn olmayacaðýný.
Uymayacaðýmýzý, uydurulmayacaðýmýzý hiçbir aþk masalýna.
(Giriþi ve geliþmesi olmadan da, hatta ne hikaye, ne þiir,
hiçbir þeyi olmayanlar için bile bir SONUÇ bölümü hep vardýr)
Sonunda,
Sende anlamaya çalýþtýðýmda harcadýðým tüm çabalar
Valizimdeydi ve sýkýca kapattým.
Bir çocuk kadýnýn ardýndan ne yazýlabilir,
Bakýþlarý bazen nehir yeþili bir asilik,
Bazen bir orman gibi huzurlu ve anaç olan
Bir çocuk kadýnýn ardýndan…
Giriþi bilinmediði için geliþmemiþ,
Hatta hiç olmamýþ bir hikaye gibiydik
Ama ne olursa olsun,
Hep bir SONUÇ bölümü vardý, her þeyin bir sonu olduðu gibi
Belki varlýðýn en geçerli ispatýydý SON…
Neden hep sonlarda anlaþýlýr, en baþýndan bilinmesi gerekenler,
Bilmiyordum seninleyken,
Kahramanýn olmamý istediðini
Hayran olmak için bana
türlü eziyetlerin ve yaftalarýn ,
Sýrf gözlerinde daha büyük görünmem için kendini küçültmeye çalýþman,
Giderken anladým baþýnda bilmem gerekeni…
Sonuç;
Güçlü olanlar güçsüzlerde en çok o tembel hazzý kýskanýr.
Hiçbir þey yapmaya gerek kalmaz güçsüzsen…
Ve belki en iyisi de budur…
Senin Tanrý’ ýn yakarýþ özlemi buydu…
Meðer hüzüne yakýþtýrýp kendini, boyun eðiþin,
Kul olma hevesindendi..
Benim yazgýmýn üzerine bir çizik atmam,baþ kaldýrýþým
Tanrý’laþmam olmuþtu….
Sonuçta ikimizin de elleri havadaydý, ayrý sebeplerden, ayný anda..
An aynýydý..sebep ayrý..
Ve ikimizin de avuçlarýna gönderildik.
Ve biterken birbirimizde,
Þimdi artýk sebep apaçýk ortada, bilmediðimiz bir þey yok .
Giriþi bildiðimiz için geliþme bölümü de olacak,
Hikayeler yazacaðýz….Sonucu baþtan belli…
Ben Tanrý olacaðým hikayelerimde, güçten sýkýlana dek..
Sense aciz kul…rahat batana kadar.
Bir çocuk kadýnýn ardýndan ne söylenebilir ki,
Beni Tanrý yapabilen bir çocuk kadýnýn ardýndan….
TEÞEKKÜR etmekten baþka….
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.