Biz mi çocuk olamadýk yoksa hep mi büyüktü üstümüze biçilen mutluluk.
ufak ufak atýyorum yalanlarý ve ufak ufak çoðalýyorum korkularýmda.
Daha dün gibi kulaðýmdaydý adý ve daha dün gibi tükürülmüþtük geçmiþimden.
Þehrimden düþen onlarca meleði Daha dün uyandýðýmda affetmiþim.
Kaç pencerede nefes buldum ve kaç aþktan düþük yaptým hepsi kör kütüklerin siyahlarýnda saklýydý.
Hadi çocuk! Ankara’nýn rüzgarýnda boðulsa da nefesin Kurþuni yalnýzlýklar çizeceksin yürüdüðün yollara Dün ve bugünden beklediðin herþey Ardýndan aðlayacak ve dilinden Hep ayný þarký düþecek.
Sahi çocuk! Sen hiç þarký tuttun mu diyeceksin lacivert lacivert bakacaksýn duvarlara gölgeni arayacaksýn her zaman ki yerinde ve bulduðun her þey “S u s” diyecek.
Susacaksýn ve bir ceset gibi koþacaksýn þehrime.
Fotoðraf: Habib Dað
Sosyal Medyada Paylaşın:
ANSIZIN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.