PENCEREDEN TABİATA

Pazar günü idi,fýrtýnalý bir sabah,
Çýkamadým odamdan dýþarý.
seyre daldým pencereden,
Tabiat ne güzel, ne hoþsun sen.

Ufka kadar geniþleyen bir perde,
Bir vatan köþesi ki atalar yurdu
Þehit yataðý,ana kucaðý o!..
Atanýn her taþýnda sesi o!..

Bir taþ dikilmiþ semaya bakar,
Belki þehit elidir hakka karþý.
Þurada kuþ uçur rüzgara uymuþ,
O da bir bakar sesi duymuþ.

Çýrpýnýyor þu aðaç fýrtýnadan,
Koca dere çaðýltýsý sinmiþ yamaca.
Bir çiftçi ter döküyor durmadan,
Kuzular oynuyor kýra varmadan.

Þiir gibi akýcý bir dil var sinenede,
Duymaz olur mu? Hiç bir insan.
Sendeki sýrrý,Ey! Þirin tabiat,
Ruhuma serinlik veren hayat.


30.03.1960
Osmaniye
Sosyal Medyada Paylaşın: