eskidikçe alýþýr yürek acýlara
ay mavisini çaldýrdý sularda
sensizliðin içinde yaþýyorum cinnetimi
aþk çevremde çemberler çiziyor
çocukluðumu bir gece yaya geçtiðimden
bedenimdeki boþluk çabuk büyüdü
o kadar yalnýzlýðýma yaðdý yaðmurlar
alacakaranlýkta
göðe yükseldi umutlarým
sen umutlarýmýn arasýndan akýyordun
köprülerde koca güneþi yüklediler sýrtýma
enseme tarihin kirli sayfalarý yýðýldý
hep acýlarý giydirdiler üstüme
karanlýk geçit vermiyor
atlarým aç
ýslak bir zeminde uyuyor hayat
sen fýrtýnalardan önce çekerdin isyan bayraðýný
dalgalar denizine dönerdi
kuþlar yuvasýna
sen ve ben kalýrdýk açýklarda
kim aðlatýr bu çocuklarý
kim gider sebepsiz yere ölüme
herkesin gözlerinde aþktan bir kara leke
sözcüklerin bittiði yerde baþlýyorsun sen
araladýkça geceyi
ayrýlýklar girdi içeri
avuçlarýnda örselenen tomurcuðun solan rengi
karaya boyuyor
firari gidiþleri
pusuya yatan gözlerinin kýskacýnda
maðlup oluyorum hayata
denizlerle birlikte eþkalim asýlmýþ dalgalara
buzdan oyuncaklar yapýyormuþsun sen çocuklara
bezden uçurtmalar
kül rengi akþamlar düþmüþ payýna
mýzrabýmda soluklanýyor sözlerin
türkülerin çýkýyor daðlara
dudaklarýn acýlarýn kýþlasýnda suskun
yaðmalanmýþ düþlerinin ortasýnda kalmýþsýn bir baþýna
aþk yenilmekmiþ kendi yalnýzlýðýna
Ýsa Ýnan
yirmi sekiz ocak iki bin on