İNSAN BU

ÝNSAN BU

Hani aþk büyüsüyle, canlanýrdý her toprak,
Bal zýzan bir salkýmdýn, gölgendi zümrüt yaprak,
Mest eden bir þarkýydý, Kahkahayla gülüþün,
Kuruyan dudaðýma, can verirdi öpüþün.

Hani baðýna girip, esir aldýðýn gönül?
Ne oldu da kurudu, açmadan tomurcuk gül!..
Yeni filizlenen aþk, dertle doldu baþýnda,
Yoksa yaban el mi var, bu tür aþk savaþýnda?

Gözler öfke çanaðý, kirpikler dikenli çit,
Sonsuz tüneller gibi, sevene vermez geçit.
Hüsran oldu emeller, güze döndü baharlar,
Ne oldu da kesildi, çýnlayan kahkahalar?..

Kavuran sam yeli mi, girdi içinde gezdi?
Özünü yok etti de, ayak altýnda ezdi?
Niçin kadeh içinden, kinle bakarsýn baða?
Yoksa zehir sunmak mý, deðdiðin her dudaða?

Evet iþte insan bu, bunu baþka kim yapar!..
Þifa veren meyveden, zehir olana sapar.
Hem þerefli bir varlýk olmasýyla övünür,
Kör þeytana uyunca, acý acý dövünür.


ALÝ GÖZÜTOK
28. 01. 2010


Sosyal Medyada Paylaşın: