YOKLUĞUNUN IZDIRABI
Yokluðun bize hicranlar yarasý ya’ Resul Allah’,
Gel de! Bu kanayan yaraya, bir derman ol ah!
Merhemi Sensindir, çaresiz olan her dertlerin,
Umutsuz olmasak da, beleðimizle de tümüylen,
Açtým kollarýmý, oda kapanmaz artýk sen gelmeyince,
Ümmetine rehber oldun, Dünya ya “SEN” geldiðinde,
Tüm çileleri ve musibetleri de “SEN” çekmiþ olsan da,
Açtýn o ellerini, Ulu Rabbime, bize hidayet etsin diye,
O ne güzel ahlaktýr, o ne sabýrdýr, o ne tahammül,
Tahayyül ederken bile ben, þaþkýným o dayanmana,
Gözyaþlarýmý titreyerek, ulaþtýrabilmek için sana,
Nice yýllar, nice yollar, kat edebilmem gerek daha,
Yolunda diz çöküp sürünüp, çökebilsem topraðýna,
Bilmem ne kadar, uðrunda yalvarýp koþmam gerek,
Gelebilsem görebilsem o ebedi cennetler vatanýna,
Ölsem kavuþsam size, yolunuzun tozu olmam gerek,
Gel artýk! Gel de söndür, Dünyaya düþen o nar ateþi,
Çýðýrýndan çýktý, yolu izi bilemeyiz, biz çöktük artýk,
Ümmetim, dediðin bunca günahkâr biçare zýr zýr deli
Ver elini! Göster kendini, yýkýlsýn. Dünyanýn bu bendi,
Biçare o gönlümde unutmuþ artýk, kendi derdimdeyim,
Ne gelenler belli, nede gidenleri, ete büründük bürüneli,
Üstümüze kapkara belalar, bulut diyerek çöktü çökeli,
Sensiz geçen her an; binlerce kez ölüm BANA”EFENDÝM”…
(27.01.2010)AZAP...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.