EL/VEDA.

Havada ayrýlýk meltemleri hüküm sürerken duruldum aniden
gözlerim gök yüzüne çevirdi rotayý.
avuçlarýma aþktan bir sadaka verildi seninlen

Etrafýmý saran baþý boþ yabani ayrýlýða ve
havada esmekte olan kuru rüzgara
kendimce haykýrdým...

Duy dedim beni!
susmak körertti dilimi,daðýttým senle olmayan bu kader’i
sarhoþluðum baþýmda kaderim cebimde
hayat barýnaðým virane ve ber taraf edilmiþ.
ellerim gidiyor ceplerime
karýþtýrýyorum o an kaderimi ama habersizce sona ermiþ

etraf sessiz,kimsesiz ve karanlýða tutsak...
nedensiz bir acý sarýnca bedenimi
aniden yoluyorum saçýmý baþýmý,
yine aðlýyorum bilmezsin sen duymazsýn beni

gidiyorum çaresiz
o yürekli ellerim cesaret edemiyor
adýna çizik çekmeye,
çýrýl çýplak karanlýk dolu boþ sokaklarý
sana býrakýyorum giderken.
nereye gidersem gideyim
unutamam biliyorum.
alýþmýþým kokuna bi kere
ayrýlmam ayrýlamam biliyorum

ne yapsam suçlanýyorum
yaðmurlar alý koyuyor nefretimi
sesler duyuyorum ansýzýn
hýrçýn bi ses bu
kulaklarýmý týrmalýyor beynime yol alýyor
GÝTME mi diyorsun...çok geç artýk
karanlýk sokaklardayým,gelip alsana beni
neden gelemiyorsun...çünkü sende biliyorsun öyle deðilmi
madem gelmiyorsun ben gideyim bari
ELVEDA SOÐUK KENTÝN ASÝ SEVÝNCÝ
ELVEDA.

GÝDÝYORUM ELVEDA
Sosyal Medyada Paylaşın: