SUSMANIN BUDALALIĞI
Karanlýk ve tenha bir köþede onu yakaladým,
Çok mu çok korkmuþtu, titriyordu adamým,
Çökmüþtü, üstüne her bir yandan konuþanlar,
Bir yudumluk aðzýna, denizi harman etmiþler,
Can kusmuþtu,
Susturmuþlar,
sus puslar olmuþtu,
Kaný çekilmiþ üþüyor, irkilip duruveriyordu,
Tüm bedeniyle ýzdýrap içinde aðlýyordu,
Elleri böðründe baðlý duruyordu,
Yalvaramýyordu,
Susuyordu,
O anda da sustu,
Hala kulaklarýna baðýrtýlarý vurup duruyordu,
Oysa yine sustu,
Avaz avaz konuþanlar ise, arsýzca baðýrýyordu,
Onda ise, týk mý týk yoktu
Susmuþtu,
Susturulmuþtu.
Bunca üstüne çullanýrken hayâsýzlar,
O ezilip büzülüyordu konuþamýyordu,
Tuttum yakasýndan silkeledim, tokatlayarak,
Konuþ be adam konuþ diyerek!
Onun düþtü birden yalvaran gözleri, gözlerime,
Yutkundu sesiz, kaldý birden elleri de elerimde,
Edebinin sadeliðinin ezikliðinde,
Ürperdi, eðilip büküldü o koca bedeniyle,
O an anladým konuþamayacaðýný
Ömür boyu hor görülüp hýrpalanacaðýný,
O ayaklar altý paspaslýðýnýn bayaðýsýydý,
Zira onun adý: zavallý korkak suskundu,
Suskundu,
Suskun olacaktý,
Suskun kul olarak kalacak,
Tüm seven, suskun kalpler gibi
Suskunlarý oynayacak,
Baðrý yanýk, alýklar gibi kanacak,
Aþkýyla yanýp kavrulup inleyecekti.
Suskun ve budala biri olarak da bu hayattan göçecekti...
(23.01.2010)AZAP...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.