yapraksavuran..
sürgünüm diyelim bir daha sür gün takvimlerinin sen sabahlarýndan
kör eden hüznün orta yerine leyli yazgýmdan yas düþüyorum
sýrsýklam gölgeler halinde gözbebeklerimin derinliðinden
havalanýyor yaþanmýþ onca aný çýðlýk kanat göðü parçalarcasýna
yokluðunun kýrbaçlarý altýnda nem var nem yok yitiriyorum
herkesin unuttuðu taþra kasabasýnda uzuyor beklemenin reng-i elem kirpikleri
bilmezsin ki sensizliðin dayanýlmaz saatleri koynuma nasýl buzdan ateþler üflüyor
doludizgin hicran kuytularýnda duruyor an da zaman ay ýþýðýnýn doðumunu beklerken evren
aþk vuruluyor rahminden çýrpýnýyor yýldýzlar kýrýlýyor yeryüzüm ince yerlerinden
yeniliyorum yalnýzlýða çok önceden yazýlmýþ bir kader çizgisinde
kayboluyor nehir boylarýnda ezgiler söyleyen tek su perisi de
ve kaynayan karanlýkta ayaklanýyor mezarýndan aðlaþan bütün o ölüler
teni suç kokan bir kadýn mumdan mektuplarýna kýrmýzýlar toplamaya koþuyor
biri yarým kalan öpüþlerini tamamlýyor saçlarýný oracýkta denize dalgalanarak
son teþrinlerden kül taþýyor parmaklarý hazan yorgunu genç adamýn
ve þairin teki ihanete uðruyor yedi mýsralýk sarýþýn þiiri tarafýndan
kimse bilmiyor nasýl kanýma karýþýyor üzüm üzüm can kadehinden içtiðim her sözün
ki ben bitmeyen güzün içinden geçip üzünç (b)aðlarýnda seni üþüyorum
daldýn mý sen iç derinlerinliklerine açamadýðýn kapýlarýn ardýnda hiç
çatýrdadý mý bulutlar sönmüþ yýldýz gibi kayarken acýyan düþlerinden
teslim oluyorum sana gel eyy muhteþem ölüm dedin mi özür dileyerek en sevgili’nden
savrulurken ömrün yaprak yaprak uçup giderken kýrlangýçlar yürek evinin kiremitlerinden
yalnýzlýk yapayalnýzlarý sever sýr çiçeðim uçurumlardan yuvarlamak için elbet
tutsaksýndýr zincirlerin icadýndan bu yana iþine gelmez bizzat sýrtýndan neþterlenmeyen
bitmiyor umutla umutsuzluk iþte sesinin sessizliðine bir vapur daha kalkýyor limandan
kýzlar ellerini uyuyor ben isyanýmýn týrnaklarýný geçiririp etime baþkaldýrýyorum
oðlanlar tek dizelik bir söylem asýp dudaklarýna sabah olacak sanýyorlar
oysa kainat paramparça görmüyorlar ve ben gün boyu gecede kalýyorum
ansýzýn baþlayýp ansýzýn biten aþklar geziniyor ortalýkta artýk þaþýrmýyorum
ay ýþýðýný alýp gidiþini hatýrlýyorum ciðerlerime iniyor iflah kesen soðuk yangýnýn
fakat herþeye raðmen bir köþede tozlanmaya býrakýp okumadýðýn o kitapta halâ bizi arýyorum
kitap bülbüle sayfalanýyor bülbül güle kanýyor ve gül bülbülün kanýndan alýyor rengini
örtüyorum usulca emanetin olan bu hazince masalýn üstünü bedenimin kafesinde canýmý susuyorum
kesiliyor iki büklüm soluðum selâlar okunuyor geçiyorum istasyonlarý mevsimleri itiyorum
ve nihayet boynuma takýlmýþ özleminin künyesiyle mutlak sürgünüme gidiyorum
Sevinç USLU
( hare...Uzaklar...düþle gerçek*.. /.. )
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.