Tükenmez denen kalemde, tükenir bir gün. Dizemez satýrlara özlemini. Öyle isterki kaðýt, Sýlaya varýp yarin elini öpmeyi... Utanýr kalem, Kaðýttan utanýr,zarftan utanýr. Sahibinin yüreðinde yanan kordan utanýr; Mektup bekleyen elleri kýnalý yardan utanýr...
Hani nehirler gibi coþan yüreði? Yazdýkca yazan coþtukca coþan, O kalem deðilmiþ gibi, Kýpkýrmýzý olur utancýndan, Aðlayasý gelir hýrsýndan....
Kalem susar,þair susar.... Ölü topraðý serpilmiþ gibi üzerine. Sessizce ölümü beklemekte. Ama þairin o yaþlý kalbi Yinede o yari Ýlk günkü gibi sevmekte....
MEHMET ASLAN Sarayköy
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet ASLAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.