Melankoli

Sen yoksun ya içinde, kapkaranlýk bu þehir,
Gecesi zaten zindan, gündüzü ayrý kahýr.
Sokaklarda hayalin, her an beni izliyor,
Her görüþte yüreðim bilsen nasýl sýzlýyor.
Sanki bana “gel” diyor açýlmýþ iki elin,
Görünüp kayboluyor, kopuk kopuk hayalin.
Ýçimdeki karanlýk körüklüyor hüzünü,
Caddenin lambalarý, ýþýtmýyor yüzünü.
Uzayýp kýsalýyor, dört yanýma gölgeler,
Aðlýyorum gören yok, kapanmýþ tüm perdeler.
Gözlerim umutsuzca karanlýðý tarýyor,
Gecenin bir vaktinde, hala seni arýyor.
Sen uyurken bu gece ben sokakta yastayým,
Bir tek sensin ilacým, iflah olmaz hastayým.
Kaç hekime danýþtým, diyorlar ki besbelli;
Çektiðin kara sevda, bir adý melankoli!

9 Temmuz 1988 - Cumartesi / Ödemiþ

Sosyal Medyada Paylaşın: