Sen toplasam Deprem sonrasý þehir Ve bir þiir bile etmezken Yakýp kül ettiðim kelimeleri ufaladým, Gözyaþýmdan oluþan nehirlerin üzerine... Dokusuna harf deðmemiþ, Bembeyaz kaðýtlardan yaptýðým Gemileri yüzdürdüm Sýrf belki ruhuna çaðrýþým olur, Gidiþini aðýrlayan o gemiyle Dönersin diye...
Dönmedin... Ben Leyla’sý oldum Çölleþen kentlerin. Adýný titreyen ellerle koyduðum Þiirlerin... Ve yoksun diye havasý kirlenen þehrin...
Sancýlý sabahlarda nefes çoðaltýrken, Býçak gibi kesti þah damarýmý hasret... Yastýðýmda hala baþýnýn izi, Hayret... Hücrelerimdeki al yuvarlarla besleniyor Adý kanser olan sensiz siluet
Senin yüzünden Acýma acýyan kent ozanlarý Anlam veremez sorar, Neden þiirlerinden kan sýzar? Cevap veririm aðlamaklý Þairin kalbi yaþadýklarýnda atar...
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
mina Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.