Bir eli gecenin yarýsýný tutarken, Bir eli güneþi çaðýrýyordu! Dingin bir denizde, Sabahý karþýlamadan önce Yok olurken yakamozlar…
Ýntikamýný almaya çalýþýyordu fýrtýna, Ay ýþýðýnýn tedirgin sessizliðinden! Rüzgar sert eserken, Yaðmur, Denizin derinliklerinden su yüzüne çýkan Cýlýz umutlarý, Yeniden sulara gömüyordu…
Uyanan kara toprak, Yaban gülünün kanayan yüreðinde, Üretkenliðinin umudunu taþýyordu, Yaþamýn bir baþka boyutuna…
Gidenler, Bir daha geri dönemiyordu, Karanlýðýn anaforundan… Baþlarý dimdik, Ve sessizce Ve onurlarýyla Gözden uzaklaþýrken kahramanlar, Umutsuzluða doðru, Kanat çýrpmaya hazýrlanýyordu günler…
Gecenin yarýsýndan sonra, Önce dalgalarý okþadý kýyýdaki adam… Sonra Öfkesini dindirdi, Avuçlarýnýn içine aldýðý fýrtýnanýn… Sabah olduðunda, Göz bebeklerinde parýldýyordu, Güneþin doðuþu...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ozanca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.