Günden Geceye Bir Ses

Ufuklar karardý vazgeçip pembe güzelliklerinden...
Doða hiç bu kadar acýmasýz olmadý...
Yoksa sadece akþam mý oldu haberim olmadý...
Tam tepemdeki karanlýktan korktum,
Kötü günler yeniden ’merhaba’ dedi diye...
Belli ki incinmiþtim,küsmüþtüm güzelim bir ömre...
Ama,ama ben hep karanlýklarda varolmuþtum...
Ürkek ruhum bir gün bile güneþe bakamadý...
Bir gün bile çiçekleri göremedi karanlýklar mani oldu...
Bir çocuðun hoþ cývýrtýlarýný deðil hep acý çýðlýklarýný duydu...
Evet,evet ben karanlýklar için vardým gerçek buydu...
Saat sabah dokuzda pencereden dýþarý bakýp temiz bir soluk çekemedim...
Hoþ sedalý bir senfoniyle içimi rahatlatamadým...
Gecenin kirli yüzünü sabahla temizleyemedim...
Çünkü ben hep karanlýklarda varolmuþtum...
Bir pazar kahvaltýsýný sevdiklerimle bir araya gelip süsleyemedim...
Sokakta top oynayan çocuklara yaþýma aldýrmadan eþlik edemedim...
Ben,ben hep sabahýn güzelliðinden mahrum kaldým,
Gecenin güçlü pençesine,acýmasýzlýðýna esir oldum...
Masmavi bir sabahýn derinliklerinde kendimi kaybedemedim,
Gecenin uykulu saatlerinde kendimi aradým...
Denizin mavi sularýnda kendimi göremedim,
Gece yakamozlara takýlýp sadece ayýn selamýyla yaþadým...
Kýrlarda çiçekler toplayýp anneme hediye edemedim...
Gecenin köründe þimþeklerden korkup annemin ellerini aradým...
Komþu teyzenin yasaklanmýþ erik aðacýna çýkamadým,
Ben hep gecenin yasaklarýyla büyüdüm çocuk olamadým...


Ali Erez



Sosyal Medyada Paylaşın: