Üþüyordun be gülüm! Gülyapraðýn da çið... Kirpiklerinde kýraðý... Dona kaldýn erken, Cemreler düþmedi dahâ. Yüreðin kor kalýr bakýþlarýn da, Miden bulanýr, baþýn döner Ne haddine serhoþluk senin? Kim düþünür Seni, kim üzülür? Benim üzülmem kadar? Masumca yýkýlýr duygular, Tenini koklamýþsa bahar Hâzan yapraklarý kururken, Sen de bitersin be gülüm! Avutmaz beni yokluðun Bitmez tükeniþler de umut, Gelmeyen son bekleyiþler. Sahipsiz mezarlar da, Okunur sanma fatihâlar Kimsesizlik kol gezerken. Bozulmaz büyü muskalarlâ Üflemekle azalmaz acýlar. Geçip giden sevdalara inat Karlar yaðar üstüne, Erir saçaklar da buz, Hangi göz deðmiþse tene, Bahtýndýr, kalýr her dem. Taze yaradýr, gün kanar Üþütürsün be gülüm! Sallanan bir koltukta, Bildiðini okur zaman, Bitmiþtir Sana yaþam. Musallâhta yatarken Sen... Üþümedim de bana! De ki gülüm, üþümedim Bileyim ki güzel ölüm. Sosyal Medyada Paylaşın:
Fedai Güven Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.