/erdem!
onur kalemin
yýkýlmayan burcu/
öfke aðacýnýn sancýlý dalýna astým
nefsimi
ömre yaðan ve hiç solmayan tek güle
duaya döndüm!
aynasý kýrýk solgun yüzümü
sýrrýna ayaz deðmiþ rüzgarýn
kanadýnda kanattým
kar gülünün yangýna yaðýþýný
tetiði çekilmiþ karanlýðýn
alazýnda buldum
sabahýn þakaðýna dokunan
umudun kayýp zýrhýný
güneþe çekilen perdeyi
tarumar ederken
yüreðimin hudutsuz rengi
arþ_ý alada
manaya ekindi! biçilen öz
ruhuma aþina huzur tekmeliyor
kapýmdaki aralýðýn
zerresine sýðýnan geleceði
kapatýyorum
umuda banmýþ gözlerimi
düþlerin
en safýnda
en gerçeðinde
en lekesizinde
masumca deme vuruyor ruhum
ve...
yeniden doðuyorum atlasa
duvaðýna hüzün deðmemiþ
gelin misali...
Mehtap ALTAN
11.01.2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.