AĞLAMA ÇOCUK...

Gülmüyor insanlar, yüzler asýk;
Çoðaldý kendi kendine konuþanlar.
Kafalarda bin bir düþünce,
Caddeler dertlere tanýk.
Bir kadýn ve yanýnda çocuk
Morarmýþ elleri, aðlamaklý...
Hilal kaþlar gözlerde, ne de güzel!
Yanaklar al al, üþümüþ belli ki
Karný da aç...
Burun akmýþ, gören de yok, silen de
Doyuran da...
Oysa o mutlu bebekti, doðduðunda
Agular yapýyordu, gülerek dokununca çenesine.
Þimdi dudaklar bükük, aðlamaklý.
Uman ve umulandý o.
Umuduydu yarýnlarýn
Haykýrýyorlardý
Evde anne, meydanlarda baba
Ýþ, aþ diye.
Ne piþirilecek aþ, ne de düþünecek baþ,
Kalmamýþtý artýk gözlerde yaþ.
Üzülme, aðlama sen!
Bizden geçti
Uyuduk, uyanamadýk...
Sen kalma derin uykularda,
Aç badem gözlerini ve gülümse.
Yarýnlar senin, mutluluk yakýn.
Aðlama artýk
Al, mendilim senin
Ben silemiyorum o küt burnunu,
Sil ve gülümse çocuk.


Aydýn SÖNMEZ

Ist.14.01.2010
Sosyal Medyada Paylaşın: