Ürkek bir kuþ uçar zamansýzca yüreðimden
Üþürüm, çýlgýnca kanat çýrpýþlarýndan
Yokluðun sarar tüm benliðimi.
Sonrasý;
Sessizlik…
Derin bir sensizlik kuþatýr çepeçevre,
Gece karasýna boyar apansýz, vurgun yemiþ düþlerimi…
Bir sahra ortasý yangýný gibi sarar bütün benliðimi;
Ýçinden çýkýlmaya derman yetmeyen, mecalsiz bir ýssýzlýk…
Sarar, senden arta kalan kýrýk dökük kalbimi…
Ne zaman bir sen düþünsem;
Ayaklarým düþer Arnavut taþlý kaldýrýmlara.
Hasretini adýmlasam kaç adým çýkar?
Sana varmak için daha,kaç nefes harcamam gerekir?
Yoksa “boþ ver” mi demeliyim yine hayata
Hayatýn benden bulmamý istemeyip, gizlediklerine.
Ya da umutlar mý üretmeliyim,
Solan viran olmuþ gönül bahçemde…
Bir kelebek kanadýnýn naif dokunuþu gibi,
Düþlere mi býrakmalýyým kendimi?
Ya da yüzgöz mü olmalýyým;
Görmeye tahammülümün olmadýðý gerçeklerle..
Gerçeðin buruk tadýný tatmalý mý dudaklarým?
Hüzün ki, yokluðunda elimde kalan tek azýðýmdý.
Yine takýldý boðazýma, ne yapsam yutamýyorum…
Ben þimdi tüm bu olmazlar karþýsýnda,
Kýrýntý umutlar saçýlmýþ aklýmýn avlusunda,
Sana inanmaktan öte;
Kapýlmalý mýyým?
Kapýlmalýyým mý?
Bin bir gece masallarýnýn gizemine…
Ýnanmalý mýyým; çizdiðin tozpembe ufuklara
Banmalý mýyým yüreðimi,
Uçuk kaçýk bir pembe renge.
Sen sessizliði giyinip susarken harfleri,
Ben bildiðim bütün kelimeleri þiirlerde tükettim...
Sen suskunluðun perdesinde;
Acemi bir pandomim icra ederken
Ben aðýz dolusu sevdamý haykýrdým…
Sen siyah beyaz bir perdede
Mimiklerinde saklarken beni;
Ben kýzýl bir kalp resmettim…
Ýçine de ümitsiz sevdamýzý hapsettim…
PERÝHAN TUNÇOK/esmize
4 ocak 2010