Söylesene Be Sevdalım

Hangimiz bile bildik,
Þu yolun sonun geldiðini,
Hangimiz çözebildik,
Gökyüzünün gri ve sonsuz derinliðini…
Ancak eðik baþýmýzý kaldýrdýðýmýzda gördük,
Uçsuz bucaksýz gök kubbeden,
Hüzün ile akan çið damlalarýnýn,
Gözyaþlarýmýza nazlýca döküldüðünü.
Ey sevdalým bilir misin,
Hayýr ve bereketin Tanrýdan,
Þer ile þirretin insanoðlundan geldiðini.
Gerisini boþ ver aldýrma,
Ýçi boþ hurafelere de inanma.
Çünkü vahþeti de þehveti de,
Tüm egolarýmýzla bizler yarattýk.
Ve kýsýk gözlerimizin esrarlý günlerinde,
Gölgesi suya düþen bir ceylan gibi ürkerek,
Yüreðimiz tetik de,
Ve de duraðan gözlerde,
Hep korkularýmýzla baþ baþa kaldýk.
Önümüzü son anlarda gördük,
Düþtüðümüzde ise eyvah dedik,
Eyvahý da kader eyledik.
Biz en sonunda gördük ki,
Her bir baþlangýç,
Bir sonla berabermiþ,
Ýyilerle güzeller kötülerle çirkinler,
Daima el eleymiþ meðer.
Demem o ki ey sevdalým,
Ucuz yaþadýðýmýz bundandýr iþte,
Çünkü bizler;
Taþ duvarlara kazarýz sevgimizi,
Demir ranzalara yazarýz günlerimizi…
Ak günlerin pembe yarýnlara,
Geldiði geleceði de yoktur,
Her þey burnumuzda tüter be,
Büyük bir hasretle özleriz,
Tel örgülü yüksek duvarlarýn,
Taþ örülü soðuk binalarýn içinde,
Seher yelinin eseceði günleri hep bekleriz.

Sosyal Medyada Paylaşın: