Gözlerim yaþlý bugün.
Köyümü özledim.
Kalbim kýrýk, gönlüm buruk.
Ormanlarýný özledim çünkü.
Evin önündeki yaþlý armut aðacýný,
Onun altýnda, hani bir tahtasý da kýrýk;
Binbir çeþit böceðin oyuðuyla bezenmiþ,
Aman yavaþ otur, þimdi kýrýlabilirim diyen…
Tahta oturaðý özledim.
Yoldan geçen amcaya, teyzeye,
Dayýya, halaya, yengeye,
Komþu köyün kýzýna ve oðluna ...
Atýyla onbeþ günde bir geçen
Sýhhiye Dursun’a,
Karþý mahalledeki Cemal emmiye,
Deðirmene buðday taþýyan Ýshak dedeye...
Düðüne giden Ayþe neneye,
Bir nefes sigara tüttürmek isteyen
Necati emmiye.
Yoldan geçen hayat yolcusuna
ve daha nicelerine yarenlik etmiþ.
Taþ gibi sert;
Ama yün gibi rahatlýk veren,
Ne iyi etmiþim de oturmuþum dedirten,
Derde kedere
Bir anlýk da olsa mola verdiren,
Tahta oturaðý özledim.
Özlediðim oturak deðil belki de…
Orada bulunmak.
Evet, evet…
Galiba orada bulunmak dileðim.
Köyümde olmayý özledim .
Her tondan yeþilini,
Onlarca kuþun sesini
Yerdeki karýncasýný belki de …
Mayýstan top yapan böceðini ,
Her geliþimde biraz daha yaþlanmýþ
Çoban köpeðini belki de…
Topraðýný özledim vesselam...
Çimen çimen kokan,
Buram buram hayat fýþkýran topraðýný…
Yeþil yeþil yapraðýný özledim.
Köyümü özledim.
Köyümü…
Doðduðum topraklarý özledim
Ölürcesine…
Mezarýnda çiçekler açan,
Babamý özledim belki de …
Bana hayat veren,
Hayatý öðreten babamý…
Nur içinde yat “Babam”.
Günay Özdemir Temmuz 2002/ Zonguldak
Fotoðraf: Günay Özdemir Sinop / Aloðlu Köyü / Haziran 2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.