gidersin...

Gidersin, cýglýklarýmla kanatýrým gökyüzünü,
ömrümü yakamaozlara adarým suretini arar durur ayýþýgým.
Gidersin, karanlýklarda kalýr sokak neonlarý,
magripli bir aðrý saplanýr yüreðime.
Gidersin, gülüþlerim kalýr yarým buselik dudaklarýmda,
ellerinin merhametini arar bedenim.
Gidersin, canýmýn yangýný sönmez içimde,
geriye ne kalýrsa acýdan yüklenirim omuzlarýma.
Gidersin, ezgilerim susar kýrýk baglamanýn tellerine takýlýr hasretin,
dilim lal kalýr sözcükleri asarým ardýnsýra.
Gidersin, kadim sulara düsmez menekþelerim
öksüz kalýr gözlerinden öptüðüm cocuklarým.
Gidersin, korkularýmla kalýrým birbaþýna,
tedirgin bir kýz cocugu olur yüregim.
Gidersin, kirpik uçlarýma takýlýr son bakýslarým
parmak uclarýmda kalýr son dualarým.
Ve aslýnda gitmelisin...
Ruzgarlarý kendýne yoldas edip gitmelisin.
Dýsarýda yagmur var ve gýtmek için ýyý bir gün.
Konusmak yoruyor hükmüm gecmýyor artýk sözcüklerime.
Yürek hüzzam makamýnda sarkýlar söyler ve Þimdi veda mahiyetinde EYVALLAH...


Sosyal Medyada Paylaşın: