Karanfil şafaklı bir özlem...

Susuyorum…
Yeniden baþlayabilecek bir söz kalsýn diye.

Bir sokakta yalnýz býrakýlmýþ gibiyim,
Ýlk defa korkuyorum sessizlikten.

Ve gece eþkiyalýðý insanlarýn eline býrakmayan bir yüz ile çöküyor odama.
Ne varsa baþka yere çeviriyor gözlerini usulca.
Özenle yazýlmýþ mektuplar,
Akrebi yorgun saat,
Kanal düðmesi kopuk radyo,
Üst üste yýðýlmýþ duran kitaplar.
Hepsi susup son sözü bekliyorlar öfkeli bakýþlarla…

Yaþanmýþ tüm korkularý,
Boðazýma sarýlan tüm tedirginliklerimi,
Burnumu sýzlatan tüm aðlayýþlarýmý yeniden yaþamaya razý olmuþken;
Biliyorum ne yaparsam yapayým sözler yaðacak üzerime…

Yüzümün kývrýmlarýna sinmiþ acýlarý silmeye çalýþýrken ellerimle,
Hayat herkesin ve her þeyin sustuðu bir anda,
Kulaklarýmý yýrtan bir çocuk aðlamasýna dönüþüyor.

Kentin bir yerinde bütün sokaklar tükeniþe çýkýyor.
Dua cümlelerini hatýrlamýyor kent.
Nabzý düþüyor, nefesi kesiliyor
Kendi intiharýný seçiyor kent…


Neydi aþk? ve Nerede yitirmiþtik?
Gözü yaþlý Cuma günlerinde, analarýn doluþtuðu bir kabirdi aþk.
Gizli gizli iç çeken konfeksiyoncu kýzlarýn sefertasýna doldurduðu heveslerdi aþk.
Unutulmaya yüz tutmuþ bir madenci türküsünün sözleriydi aþk.

Ve ben,
Kasýklarýndan býçaklanan bir kadýnýn, bacaklarýndan sýzan kanla birlikte
Yitirdim aþký gri kaldýrýmlý sokaklarda.

Artýk siyah – beyaz bir hayatýn kaðýda düþmüþ endiþesi var gözlerimde,
Yüzümde senden kalan son hicaz hüzünler.
Sadece sen vardýn!
Sözlerimi film karelerinden araklayýp da konuþamadýðým.
Hep sahici kaldýðým.

Her gece yataðýmdan ölü çacuklarýn ezgilerini topluyorum daðýnýk sabahlara.
Saçlarýndan göç etmeyi becerememiþ kýrlangýçlar daðýlýyor ortalýða.
Unutulumuþ bir alfabeden aþk ve öfke þiirleri yazýyorum hala sana.
Yanýmda sessizce uyurken,
Sana dair söyleyemediklerim düþüyor kirpiklerimden.
Senden baþka kimse bilmiyor yaralarýmý ve hala canýmý acýttýðýný.

Veda bakýþlý kadýným!...
Gözkapaklarýnda sakla beni.
Susuþlarýnda gizle beni.
Ama artýk eksilme,
Düþme,
Artýk gitme!....




Sosyal Medyada Paylaşın: