Elbet,bir gün anlayacaksýn. Yýllar sonra bile olsa… Ýçine öylesine bir acý düþecek ki, Feryat edip inledikçe, beni hatýrlayacaksýn. Anlayacaksýn bir gün, Seni delicesine sevdiðimi elbet…
Nefret edeceksin hayattan. Ýðreneceksin kendinden. Gün gelecek beni anacaksýn, Yalnýz baþýna o limanda gezinirken. Dayanýlmaz bir acýyla iliklerine kadar ürpereceksin, Bana çektirdiklerini, sende çekeceksin, elbet…
Nedenini bilmediðin bir istekle, Akþamýn geç saatlerine dek, Mutluluðu düþünerek geçireceksin zamanýný… Islak rýhtýmdan, ufukta geçen her gemiye, El sallayacaksýn, istemeye istemeye. Yorulacaksýn, senelerdir aradýðýn þeyi bulamadýðýn için. Geçmiþ günlerdeki mutluluðu anacaksýn. Sonra, gözlerinden yanaklarýna, ýlýk ýlýk, yaþlar akacak, Islak gözlerle uzaklarý seyre dalacaksýn…
Limanda, yýllar öncesi beklediðim gibi seni, Sende uzun yýllar bekleyeceksin, kaybettiðin mutluluðun geri gelmesini. Buna da ömrün vefa etmeyecek belki… Aradýðý mutluluðu bulamadan öldü diyecekler. Hiç kimse bilemeyecek, ölümün, senin için, Bir kurtuluþ ve mutluluk olduðunu…
03.03.1979 Erman Ulusoy Lüleburgaz Sosyal Medyada Paylaşın:
Ermanulusoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.