Akþamýn kör karanlýðýnda yalnýzým, kimse yok yanýmda yani. Yani hayatta benden baþka … Evet benden baþka kimse yok Kimse.
Odamýn ýþýklarýný kapatýp, Oturdum; en kuytu , en köþe, en uzak yere. Annemin odasýndan uzak Uzak. Daha uzak bir yere.
Birden bire; Aniden yani Aðladým öylece. Bir saat,iki saat. Ve nerde olduðumu Bilmediðim bir yerde
Annemin odasýndan uzak Bir yer sadece.
“Daha dün öldü annen, Oðlum! Kendini bu kadar hýrpalama. Ne olmuþ? Sen hayattasýn ya.”
Ne kadar garip deðil mi anne? Garip, yani þu güvercinin Bu karanlýkta parlamasý gibi. Garip iþte anne. Garip . Daha dün yaný baþýmda olan sen. Evet sen yoksun. Kuþun yavrusunu yuvadan atmasý gibi. Yani korkmadan güvenerek. Yani inançla. Beni atýp hayatýn ortasýna. Göçüp gittin yanýmdan.
Þimdi biliyorum. Ne kadar aðlasam boþ. Yaðmurun kovayý doldurmasý gibi boþ. Yani anne bir o kadar saçma.
Sen yoksun Anne . Ve ben odamda. Evet odamda . Yalnýz baþýma. Sessizce uykuya dalýyorum. Ve sadece senin kokunla yaþýyorum Evi saran , Ve asla gitmeyecek olan. Ebedi kokunla.
Sosyal Medyada Paylaşın:
elçi34 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.