GÜN DOĞMADAN

Tütsülü mumlar altýnda
Yeþeriyor þehirler
Anneler çocuklarýný; babalar eþlerini
Tanýmýyor.

Gün doðmadan çýkmalýyýz koþuya
Güneþ ufku vurmadan.

Eðlenen kentler görüyorum düþümde
Þehrin mecalinden uzak
Maskeler takýyorlar; oyun oynayan
Çocuklara inat.

Vur beni, aðaç gibi devrilmeliyim
En derin köklerimden.
Unutmalýyým acýlarýn da var olduðunu
Kekremsi fýkralar anlatýrken hayat.

Gün doðmadan çýkmalýyýz koþuya.
Ay, güneþi unutmadan.

Omzunu daya yaslý daðlara
Aðaç kurur bilirsin.
Ýnsansa ölür.
Dað çökse de hüzünden
Dimdik ayakta durur.

Nehirler kabarýr sonra
Þehir, suyu romantik bilir
Basmadýkça baðrýna.

Gün doðmadan çýkmalýyýz koþuya.
Ay, nasýlsa aynada büyür.


M.S./2009
KAHRAMANMARAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın: