ezberi bozulmuş çocuk gibiyim

Irmaklar akýyor göðün derinliklerinde
Saçlarýn rüzgâr oluyor dal görmemiþ
Bahçemde
Taþlar topluyorum, rüyalarýn yerine
Islanmamýþ yeryüzüdür gözlerin

Puslu yollar, kývrýlýyor sigaramýn dumanýnda
Çayýn tütsüsü yetmiyor
Aydýnlanmama.
Þarkýlar mýrýldanmaya baþlasam
Kanýyor, yeryüzü bir yerinden
Adýmlarým, kan kusuyor;
Baktýkça gökyüzüne.

Ne yapsam olmuyor; yakamozlar yetmiyor
Sensizliðin gözyaþlarýna
Çamurdan evler yapýyorum
Ezberi bozulmuþ çocuklar gibiyim.
Yýrtýlýyor beyaz sayfalarým,
Karanlýðý görmemiþ gözlerinin aydýnlýðýnda.

Kýrýlmamýþ pencere camlarýný arýyorum
Puslu gözlerimin bakýþlarýnda
Ýklimsiz kentlerin gölgesinde
Kalýyor adým, hangi yana dönsem
Sensizliðe aðlayan yaným.

Yenilmiþ gövdeme yüklüyorum kimsesizliði
Sahipsizliðe bürünüyor kimliðim.
Ezberi bozulmuþ çocuk gibiyim.
Sensizliðe aðlayan yaným.




Sosyal Medyada Paylaşın: