Basýp durma yüreðimin mayýnlarýna
Aþktan baþka hangi tohum sürgün ki verir ayrýlýða
Hasreti isa
hep ölüm
bu yüzden gülmüyor yüzüm
sözün
dile vurduðu zamandý
çýðlýklarýna ateþe ederek baþladý gün
gözlerimin görebildiði her yer
kan revandý
ölüm ayaklanýr içimde
kimsesizler mezarlýðýna yol alýr
silah sesleriyle uykulardan uyanýr gece
bedenin bedenimi rehin alýr
haydi
ayýr dedi bir ses
ayýr geceden gündüzü
dikeninden gülü
ayýr dedi
çöz içindeki kördüðümü
bir çocuk diþledi ananýn göðsünü
haydi kanatmadan
ayýr
yýlanýn zehrini diþinden
korkar mý insan aynalara bakmaktan
ayýr aynanýn arka yüzünü
utanmaktan
akrebi yelkovanýndan ayýrýnca durdu zaman
ölümü topraða diktiler
namusumuza göz
kefenimize fiyat biçtiler
ayýr dediler günahlarýndan sevabý
yalanlardan doðru olaný
ayýr
kýrýlan kadehteki þarabý üzümden
ayýr kendi özünden düþü
ölümü topraða diktiler
gördün mü
geceleri senin toprakta uyuyan bedenin
gölgesini saklar sulardan
dudaklarýnýn ortasýndan çýplak bir küfür geçer
dalgalar korkularýndan kýyýya atarlar kendilerini
köpükleri kucaðýna alýr birileri
öper rengini
eskiyen yüreðini yontuyor adam
ayýrýyor kendini bilinmezlere
ayýr öksüzlüðümü
býrakma ellere
gece
bulanýk bir ay doðar pencereme
aklýna çelmeler takar bir kadýn
ölüme eþ koþtum gözlerini
d/üþüyorum
bir martýnýn kanadýndan mezara girer gibi
i mgelerin üstünü karla örtüyor tanrýlar
y/azamýyorum ki
ay gökyüzünden sarkan bir güldür avuçlarýna
avuçlarýmdan ayýrma ellerini
nasýl ayýrýrsýn ilk öpüþmelerden gençliðini
yaþamdan kavganý nasýl ayýrsýn bilmem ki
sensizliði koydular önüme
ölümü topraða diktiler
sen gözyaþlarýnla sularsýn deðil mi ?
öldüðüme deðil de
sensiz kaldýðýma yanarým
ben artýk
yüreðinde senle yaþarým
zaten yüreklerimiz de öksüz çocuklarýn barýnma yurdu deðil mi ?
Ýsa Ýnan
Bir annenin mezara düþen gözyaþlarýndan sýzan aðýt
yirmi dokuz aralýk iki bin dokuz