Bir üstün tarafýn var insanoðlundan. Ne kafaný kemiren bir kaygý, Ne de yüreciðinde seni hergün biraz daha tüketen duygu var. Sevildiðinden,beyenildiðinden habersizsin. Sen sevemezsin ve de düþünemezsin ki... Herkes seni beðense de,hiçbir büyüklük duygusu duymazsýn. Aðzýn var,dilin yok,konuþamazsýn ki... Kulaklarýn duymaz ki seni kötülediklerini. Yüzünde hep ayni tebessüm vardýr. Ne zaman baksalar yüzüne, Ama güzel bir çehre,ama çirkin... Ýðrenip te yüz çevirmezsin. Bir adam gelir üstünde yýrtýk urbanýyla, Oturur yanýnda saatlerce,hiç sýkýlmazsýn. Utanmazsýn onunla kaldýðýn için. Öyle ya,sen insanlarý kötü gözle göremezsin ki... Kimi eller kalkar sana,seni kýrmak için. Hoyrat eller... Ama sen hiç kýpýrdamazsýn. Karþý koyamazsýn ki onlara, Onlara gülersin sadece. Sen taþtan heykel; Seni,senden habersiz yaratmýþtýr insanoðlu. Güleç yapmýþtýr yüzünü, O gülmeyi gün gelir unutur,ama sen unutmazsýn. Keþke senden ibret alsa birazcýk insan oðlu... Ama sen taþtansýn, Düþünemezsin ki... Bir taþtan heykel insan olamaz ki...
15.03.1974 Erman Ulusoy Lüleburgaz Sosyal Medyada Paylaşın:
Ermanulusoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.