ÇIĞLIĞA KARIŞAN ÖMRÜM

Kulaklarým kendi çýðlýðýmda yitirdi iþitme yetisini,
Çýðlýk çýðlýða yaþanan bir ömrün sessiz sedasýz neferi;
Bedenim…
Bedenim, yerçekiminin esaretinde müebbet;
Ruhum…
Ruhum, gözün gözü görmediði bir fýrtýnada kaybetmiþ yolunu.
Elim kolum kýrýk,
Yolum uzun,
Ayaklarým çýplak.
Ölümle koyun koyuna yatýyor,
Yalnýzlýkla söyleþiyorum.
Geçmiþin gölgesinde pansuman yapýyorum,
Yüreðimin yanýklarýna, yangýnlarýna, yaralarýna.
Yaþamak için savaþýyorum,
Bir damla soluk almak, bir damla soluk vermek için,
Boðulmamak için.
Acýlarla kuþatýlmýþ kýsacýk ömrüm;
Mahsuscuktan dostluklar,
Ömür tüketen sancýlarla.
Gözlerimde çocukluðum,
Zihnimde hoþluðun,
Ellerimde hayal kýrýklýklarý
Ve yüreðimde zehir zýkkým karanlýk.
Güneþi beklerken ölüvermiþim gibi,
Suyu beklerken kuruyuvermiþim.
Güz mevsimi olmasa da yüreðimde,
Gazellerin üzerine basýyor sevdamýn çýplak ayaklarý.
Gelsen de artýk,
Gelsem de artýk,
Bir faydasý yok tükenmiþ yýllara.
Sen iyisi mi baþka iklimin güneþinde aydýnlat gönlünü.
Ýyisi mi, benimle ölme çocuk…

Sosyal Medyada Paylaşın: