GARİP İSTANBUL

Senelerce baþkentlik yaptýn dini Ýslam’a,
Þimdiki hâlini görüyor musun sende mi?
Batýl düzeni görünce sarýlýrdýn Kur’an’a
Bizi terk edip gittin yâd ellere sen de mi?

Ben böyle miydim? Ýnan ki yaþarken oldum,
Sýrtýmdan vurdular can damarýmdan oldum,
Geçince kendimden hep sararýp da soldum,
Beni benden kopardýlar benliðimden oldum.

Þimdi ne yapacaðýný bilmeyen zavallý çocuk,
Önüne gelen, giden ne verirse eli avcu açýk.
Hep yalvarýyor beni kurtarýn, beni kurtarýn!
Beni adi tuzaklara ve kýzaklara býrakmayýn.

Beni zehirleyecekler diye herkesten kaçýyor,
Çeteler, mafyalar, kapkaçlar zehir saçýyor,
Her akþam yorgun ve bitkin düþüp yatýyor,
Sonra da sessizce derin bir uykuya dalýyor.

Beni kurtarýn! Beni kurtarýn! Artýk usandým,
Can köprücük kemiðine geldi çok dayandým.
Sahibim çýkmayýnca da alkanlara boyandým,
Elim açýp sizi bekliyorum secdeye kapandým.

Ýmdat imdat! Çýðlýklarý ile inletiyorsun arþý,
Ben ne yapabilirdim bunca baskýlara karþý?
Yapa yalnýz býrakýrsan beni düþmana karþý,
Dünyaya nasýl yayarýz bu adâleti ve barýþý?

Ýstanbul elini açmýþ senden yardým bekliyor,
Kurtarýn beni! Nidalarýný nefesine ekliyor,
Henüz ümidi sönmemiþ mum gibi ýþýl ýþýl,
Sen ki uyuyup duruyorsun hâlâ mýþýl mýþýl?

Aziz Ýstanbul yaþlandýkça daha gençleþiyor,
Gençlerse, sensiz yaþlanmadan ihtiyarlýyor,
Senin güzelliðin yok ediliyor günden güne,
Seni hatýrladýkça özlem duyuyorum düne.

Zamandýr su misali akýp gider de akýn akýn,
Ýstanbul’da kopan kýyametlere gelip bakýn,
Sana kurulan tuzaklar sürecektir akýn akýn,
Ben yaþlanýyorum kendini þeytandan sakýn.

Gözü kapalý gezmek varken þu yalan dünyada,
Bakýnca göremiyorum kendimi ihtiyar aynada.
Organlarýn çalýþmasý hayatý anlamaya yetmiyor,
Dilsiz yýlan, bakar körsün, gerçekler karþýsýnda.

Düþünürüm karanlýklarýn gölgesine aka aka,
Zamaným akýp gidiyor, gözlerime baka baka,
Susadýkça suyunu içip duruyorum kana kana,
Ey yâr! Susuzluðum dinmiyor sana yan yana.

Haykýrmak geliyor içimden maziye bakýnca,
Derinlere dalmak istiyorum ta o loþ köþelere,
O ecdadýmýz ki dâima Ýslam fenerini yakýnca,
Dünyadaki karanlýklar sessizce girerdi þiþelere.

Ocak 1989
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: