Biliyorum; zaman denilen sonsuzluk ölecek bir gün An geldiðinde yaþanacak ya; veda zamaný Belki son nefes, belki de sürgün Gözlerde fer kalmayacak; veda zamaný…
Burkulup ölecek yaþama hasret gözler Son olsa da mis kokacak boþlukta ölen sözler Alnýmýzda parlayacak hasretten sýcak terler Ölüm bile mis kokacak; veda zamaný…
Kelimeler yetmez ki o an’ý anlatmaya Kalemler yetiþemez hicranlarý yazmaya Bir kýrýk mýzrap yeter yüreði kanatmaya Silgiler silip atar geçmiþi; veda zamaný…
Denizlerde dalgalar süzülecek diplere doðru Bulutlar hasretlere gebe kalacak yýllara doðru Martýlar gam kervaný kuracak hiçliðe doðru Güneþ doðmaz olacak belki de; veda zamaný…
Metin Kaya ÝLHAN TRABZON 15.12.2009 Sosyal Medyada Paylaşın:
Metinkaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.