SENSİZLİĞİNDE BEN

Nasýlmý yaþarým sen olmayýnca,
Sanýrým kalkýnca her sabah,
Bocalarým epeyce bi süre.
Yanýma bakar yattýðýn yastýðý okþarým,
Ve kokunu çekerim içime derin derin.
Yavaþça sarkýtýrým ayaklarýmý yataktan,
Titrerim belki birkaç saniye.
Sonra yürürüm,her gece kitap okuduðun,
Birlikte saatlerce konuþtuðumuz pencerenin önüne.
Otururum orada sen varmýþsýn gibi yine,
Mutlaka oradaki çerçeveye uzanýr elim üzgünce.
Hani BÝRLÝKTELÝÐÝMÝZE diye yazdýðýmýz resme.
Gündüzlerim böyle geçerdi.
Ýstersen þimdi geceleri dinle.
Dizlerimi çeker göðsüme sýmsýký kenetlerim ellerimi,
Yoksunya sen, ellerim destek alsýn diye birbirinden
Sonra yaþamaya baþlardým yeniden.
Yaþanmýþlarý her dakika ve saniye,
Taki tanýþmamýzdan, beni terk ediþine dek.
Sonra yargýlardým ikimizide,
Ve sanýrým suçluda ben olurdum.
Biliyorumki seni suçlayamam ben,ASLA.
Sonra dua eder kapardým gözlerimi geceye
Ne olur affedip dönsün beni diye.....


Sosyal Medyada Paylaşın: