Yanı(başı)ma

Yokluðunu vurdum mýsralara sonra sürgünlere sürdüm yüreðimi...
Senin merhametine baðladým çocuksu düþlerimdeki tebessümleri...
Yokluðunda hüznüm, geç(e)medi yüreðimin ahuzarýndan...
Yüreðinin hücresine göm(ül)düm düþ’lerim yarým ,sen yarým...

Mazimden ödünç alýyorum eksik sevinçleri, yüzüme ekliyorum...
Gülüþlerim, gözyaþlarýmýn ayaklarýna her ne kadar takýlsa da ...
Yara(lý)dýr adým , anladým ki sana susmak, ölüme sus(a)makmýþ...
Þimdi býrak(ýl)dýðým yerdeyim ömrümde sensiz sendelemekteyim...

Þehrin en zifiri karanlýk ücralarýnda yaþayan bir ölüden farksýzým þimdi...
Yarý diri, yarý ölü, yüreði dilsiz, çok çaresiz ölmedi, ölemiyor sanki...
Ama yaþamýyor da, can çekiþiyor hüzne boðulmuþ satýr(ara)larýnda..
Kalbinde son bir umut haykýrýyor yar(ý)na; hadi çýk gel artýk yaný(baþý)ma...
Sosyal Medyada Paylaşın: