Saba...
Celallenme dur biraz ey esin-i saba,
Ben son sözümü demedim daha sana,
Ýndir öfke kalkanýný da dinle biraz beni,
Yakma yaþamak hevesimi öfkenin narýnda.
Karartma ruhumu tehevvürünün siluetini çarparak yüzüme,
Yakamozsuz gecelerin fevkindeki hüznümü gömedin daha,
Umman-ý aþkta umuda yelken olabilmek varken cihetinde,
Sen pusulaný karanlýk kuytularýn esaretinde býrakma.
Sensiz soðuk düþlerimin atlas yýldýzlardan çarþafý yoktu,
Kuruyan göz pýnarlarýmý ýslatan serçe gözyaþlrým vardý,
Her parçamý ýzdýrap okyanusunun ayrý bucaðýnda koydum,
Çýðlýklarým Erciyes’in doruðunda yankýlanýr ve tekrar yüzüme çarpardý.
Umudu, gelecekten haz almayý seninle öðrendim sevdim ben,
Bir an dahi gitmedi hayalin gelecek düþlerimden,
Sensiz nefes almayý düþünmedim, beceremedim hayalini bile,
Þimdi yalnýz aný deðil geleceðimide söküp gidecek misin benden.
Celallenme ben sesinde ses olmaya and içmiþim,
Celallenme gücenme kelamýma þems-i acunum,
Med cezirlerini kýr özünün bir orta yol bulalým,
Seher yelim yüreðin için senden gelen rayiçe razýyým...!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.