Erteledim gözümün önünde çýðlýk çýðlýða kendini haykýran gerçeði görmeyi. Kabullenmek istemedim. Þimdi öyle çok yanýyor ki caným... Param parça cümlelerin saplandý içime, kanýyor... Sana hiç kýzmamýþ, kýzamamýþtým. Seni tamamlamaya çalýþýrken ki eksilmelerime raðmen... Sesimi duymayýp, siliniþime aldýrmamana bile... Öyle sevdim... Kendimden vazgeçecek kadar... Ama dedim ya eksildim... Sen benim içimde bendin. Þimdi ben varla yok arasýnda silik. Yani sen gibi yitik... Ýçimdeki sen de artýk eksik. Benden bu kadar... Geç ama benden bu kadar... Yaralarýmý sarmaya çalýþýyorum demiþtim sana. Þimdi daha büyük, daha derin... Kanýyorum... Kanýyor þimdi. Ellerim, gözlerim, sözlerim... Ve artýk sen bile dindiremezsin...
Sosyal Medyada Paylaşın:
ArtemiSelenE Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.