İz Üzerine İz Bırakılmazmış...

Güneþin doðuþu önemliydi.
Yeni gün banaymýþ gibi...
Gecenin sessiz, sakin hali benim içindi sanki.
O küçük çocuk...
Çocuk diyip geçemezdim.

Yaðmur mucizevi bir þeydi.
Beraberinde neler getirmezdi...
Zaman hiç kendi baþýna geçmezdi.
Sözlerin...
Sözlerin çok önemliydi.
Varlýðýnýn, yanýmda olmanýn bir anlamý olmalýydý.
Ýnsan sebepsiz yere gülmezdi...

Gördün mü bak yalanýmý?
Boþvermiþliðim koca bir yalandý!
Ben hiçbir þeyi boþvermedim.
Belki güçlü görünme isteði, belki de can yanarken can yakma...
Kýrýla kýrýla ayrýldým en küçük parçama.
Neler kaybettim...
Neler eksildi...
Yine de güçlü görünme isteði...
Çok bencilce deðil mi?
Bu sefer sahiplendim bu bencilliði ve olduðu yerde býraktým þimdi.

Yaþlarýn gözümden akmasýna izin vermiyorum.
Benim dediðim hiçbir þey benim deðil artýk.
Baþardýn...
Ben ve sebeplerim yok artýk!
Güvenmek ne kadar önemliydi...
Ýnancýný kaybedene dek devam ederdi...
Geleceðe dair tek cümlem yok.
Ardýmda býraktýðým hiçbir þey yok!
Ýz üzerine iz býrakýlmazmýþ...
Bir beden var yalnýzca.
Yaþayan bir ölü gibi tek nefesten ibaret...
Sosyal Medyada Paylaşın: