Bizi hep bir varmýþ, Bir yokmuþlara inandýrdýlar. Þu hayatýn ne zaman, Sýr perdesini araladýk, Ýþte o an! Eðik baþýmýzý biz göðe kaldýrdýk; Gökten düþen yaðmurlar, Damlayarak gözyaþlarýmýza karýþtý. Þu asýk çehremizde, Ansýzýn bir gülümseme beliriverdi... Gök kuþaðýnýn, Bir rengini gördüðümüzde, Kendi kendimize dedik ki; Bu son öykümüzün aslýymýþ meðer dedik. Bir baþlangýcýmýz da yokmuþ, Hala bir þeylere, Sýmsýký sarýlýp, Nefes alýp sevmeye.
Yaþar Cerit
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yaşar Cerit Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.